ποίημα από την συλλογή «Αποκαΐδια ηθικής» (εκδόσεις Βακχικόν, 2017)
Δελτίο Ειδήσεων
Ραμμένα στόματα εκκενωμένα βλέμματα καμένες ψυχές ανθρώπινα ναυάγια χαμένες γενιές δακρυσμένα μάτια ματωμένα πόδια ανέλπιδοι ώμοι παλάμες πληγωμένες από των ανθρώπων τα καρφιά.
Υπομονή, καρτερικότητα.
Εμπόλεμες ζώνες πουλημένες πατρίδες εξαργυρωμένες ελπίδες φιλεύσπλαχνοι αλληλέγγυοι ζωντανοί ανταποκριτές ακατανόητες ηθικές αξίες επαναπροσδιορι-σμένες ευρωπαϊκές πολιτικές βαθύπλουτα εμβάσματα στο Panama συσσίτια και ξέχειλη φιλανθρωπιά αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες κοινωνίες αυτόχειρες
και τρομοκρατίες.
«The borders are closed».
Τι δεν καταλαβαίνετε;
Κι όμως τα βρέφη γεράσανε πρόωρα.
Κυρτώσανε οι ράχες τους
καμπούριασε η ελπίδα.
poem from the book «Ethic’s cinders» (Vakxikon Publications, 2017) Translated in English by Margarita Papageorgiou
Newscast
Sewn mouths shut evacuated eyes burnt souls human wrecks lost generations
tearful eyes bloody feet hopeless shoulders palms wounded by people’s nails.
Patience, stiff upper lip.
War zones sold homelands redeemed hopes compassionate solidary living correspondents incomprehensible moral values redefined European politics fabulously rich remittances to Panama charity handouts overflowing philan-
thropy developed and developing societies suicides and terrorists.
«The borders are closed».
Don’t you get it?
Yet the babies grew old prematurely.
Their back hunched
hope humped.
απόσπασμα από την ποιητική σύνθεση «Λευκοί νάνοι» (εκδόσεις Βακχικόν, 2022)
Όχι φίλε μου Pascal!
δεν φταίει που δεν είμαι
ικανή να κάτσω στο δωμάτιο ήσυχα
και μόνη
τις δυστυχίες
στις αδυναμίες μου μέσα
έψαξα στις παρορμήσεις
στις προκλήσεις που μου φόρτωσαν
εν καιρώ ο Τίγρης και ο Ευφράτης
στα πρώτα ίχνη έσκυψα
να προσκυνήσω Σουμέριους
Ακκάδες Ασσύριους και άλλους
πολλούς μακριά από τη Βαβυλώνα
έσκυψα στα υγρά κρεβάτια τους
να δω τις έναστρες οροφές και τα σμαράγδια
μια φλέβα χρυσού στους γύρω λόφους, ένα υδάτινο μονοπάτι ίσως
μα, υπήρξε ποτέ η Μεσόγειος; ο άξονας του κόσμου; το Theatrum Orbis Terrarm δεν έχει
διακοσμητικό φορτίο εξαίρετο; μέθυσε και το τελευταίο λεπιδόπτερο από τη βία; δεν είναι
πέντε τα κλίματα; επίπεδη η γη; το σχέδιο διαφυγής δεν το μελέτησες επαρκώς; λιώνουν οι
πάγιοι; οι παγετώνες της καρδιάς; έπαψε να ‘ναι:
“Die ganze Welt in einem Kleberblatt”;
Όχι φίλε μου Pascal!
δεν φταίει που δεν είμαι
ικανή να κάτσω στο δωμάτιο ήσυχα
και μόνη
φταίει που ο κόσμος γύρω μου
άρχισε να γυρνά παράδοξα
την εποχή των οραμάτων
και έπειτα∙
με τούτο δω το ποίημα
δεν θα διεκδικήσω καμιά πρωτοτυπία
για μένα, τον Μαμωνά και τη malaise du siècle∙
σαδιστική εξάλλου ήταν πάντοτε
η φλέβα του ειδώλου
σαν αντάμωνε το μαύρο με τον χρυσό
και το θειάφι με το φυτίλι
ντενεκέδες κοσμοκαλόγεροι, Εαυτούληδες της πόλης
ζυγίζουν νευρόσπαστα τη νοερή αξία
μέσα στην ασάφεια του χρόνου
και πυκνώνουν και πυκνώνουν ολοένα
στα πέπλα της αρένας
Πάμπολλες οι αλήθειες, κι εσύ δεν γνώρισες καμία;
Γιγαντώθηκες στη λογική, ποιο να’ ναι το σημάδι;
Στον πύργο της Βαβέλ σκαρφάλωσες
στον ουρανό και στον βωμό
και πιο πάνω και πιο πάνω και όλο πιο πάνω θέλησες
την πτώση να αποφύγεις
μα, εκείνο το φρούτο άλλοτε, μήλο κόκκινο δεν ήταν;
expert from the long poem «White dwarfs» (Vakxikon Publications, 2022) Translated in English by Margarita Papageorgiou
No, my friend Pascal!
it’s not that I’m not
able to sit quietly in my room
alone
for my problems
through my weaknesses
I searched through my impulses
through the challenges that I was loaded down
over the years by the Tigris and the Euphrates
I bent down over the first traces
to worship the Sumerians
Akkadians Assyrians and others
many of them far away from Babylon
I bent over their wet beds
to see the starry ceilings and the emeralds
some vein of gold in the surrounding hills, a waterway perhaps
But, did the Mediterranean ever exist? the earth’s axis? doesn’t the Theatrum Orbis Terrarm
have an excellent ornateness? did the last lepidoptera get drunk with violence? aren’t there
five climates? the earth flat? the escape plan, not studied much? the ice, is it keep melting?
the glaciers of the heart? has it ceased to be:
“Die ganze Welt in einem Kleberblatt”?
No, my friend Pascal!
it’s not that I’m not
able to sit quietly in my room
alone
it’s that the world around me
began to spin in an absurd way
at the age of visions
and then;
with this poem
I claim no originality
for me, the Mammon and the malaise du siècle;
besides, always sadistic was
the idol’s vein
when the black met the gold
and the brimstone met the fuse
twit worldly monks, city’s pretty little selves
they nervously weigh the mental value
in the blur of time
and they get thicker and thicker
in the veils of the arena
So many truths, didn’t you learn any?
You’ve become gigantic in logic, so what would the sign be?
You climbed over the tower of Babel
up in heaven and on the altar
and higher and higher and higher and higher still
to avoid the fall
but, wasn’t that fruit once a red apple?