τελευταίο
μέσα από μέρες πυκνές
και αραιές
στην άκρη τοποθετημένη
η ορχιδέα της γης
δουλεύει τη μοίρα
φουσκώνει τα φύλλα
γεμίζει χυμό
πετάει τα μάτια
πέφτει
χάνει τα παιδιά της
ένα δυο τρία
τέσσερα από αυτά
ματαιωμένα θαύματα
μένει το ακρινό
αντέχει στη σιωπή και την απώλεια
Το φως συνεχίζει
και εγγύς των πληγών
ο μίσχος της μνήμης
ο χρόνος του κόσμου
δίνουν το άνθος
τελευταίο και τέλειο
η καρδιά του θέρους
αντίθετα με ότι οι πιο πολλοί πιστεύουν,
το θέρος επικρατεί η ησυχία.
το ζέσταμα του κόσμου διενεργείται σιωπηλά,
σε κύκλους στρέφονται οι οργανισμοί,
μιλούν χωρίς φωνή και τραγουδούν οι απόντες,
οι θάλασσες και οι ποταμοί.
Μες στου φωτός την κοσμική ακτογραμμή
και μιας ακόμα ευκαιρίας,
κολυμπούν οι συνειδήσεις,
σέρνοντας ως εκεί κάτω
τα κορμιά της ιστορίας.
Τα μικρά διανύσματα ευτυχίας
απειλούν τη χώρα,
με τη θερμότητά τους ν΄αντηχεί βουβά
μέσα στο θόρυβο της συνήθειας.
constellation spirit
the sky is still blue
the world is still open after all these pains
something is still present beyond the loss
and the sense of being has transcended
tunnels of light and ways of dark
float in the seas
winners and losers are small details
the deities of kisses and the apperture of love
lay hidden in the small drowers of desire
we lost tomorrow, we lost the end
we are left with now, we are left free
it’s a promise
it’s a promise my dear
to break through clouds ,
to flee the grim beauties of time ,
to circle by, the world’s tear ,
and hear those birds
that sing our lovin
unto the Lord’s banquet
where only breaths dance forever
it’s a promise…