[Ζεστό μεσημέρι…]
ΖΕΣΤΟ μεσημέρι
Κάνεις να περνάνε απαρατήρητα
Πράγματα που δίχως εσένα
Θα μοιάζανε συνταραχτικά.
Πέρασα δίπλα τους. Έφυγα. Ταξίδεψα.
Πήγα μακριά μέσα στην ίδια πόλη.
Απομακρύνθηκα απ’ ό,τι λαχταρούσα
να συναντήσω.
Τυλιγμένος στην καφετιά μαντόρλα του νέφους.
Με το μυαλό μου γεμάτο σάρκα δροσερή
Που τίποτα δεν εννοούσε να καταλάβει.
Είναι η απόσταση που φέρνει τις συναντήσεις.
Κι ο άνθρωπος πάντα αγαπά
Αυτό που λιγότερο καταλαβαίνει.
Γιατί αυτό που καταλαβαίνει
Είναι λιγότερο από τον άνθρωπο.
Και δέν αξίζει να το αγαπά.
[Hot noon…]
HOT NOON
No one passes by unnoticed
Things that without you
Would seem agitating.
I passed beside them. I left. I traveled.
I went far away in the same city.
I kept away fron anything I longed to meet.
Wrapped up in the mandorla of brown smog
With my brain full of cool flesh,
That did not mean to understand anything.
It is distance that brings encounters.
And man always loves
What he least understands.
Because what he understands
Is less than man.
And it’s not worth loving.
[Δεν ξέρω πώς βρέθηκα στο κέντρο…]
ΔΕΝ ΞΕΡΩ πώς βρέθηκα στο κέντρο.
Εμπιστεύτηκα τα ραδιόφωνα και τις εφημερίδες.
Την ατέρμονη πορεία των οχημάτων.
Αλλά και πάλι είχα κάνει λάθος.
Γιατί δεν υπήρχε κανένα κέντρο, μήτε όριο.
Ό,τι υπάρχει ἀνήκει μόνο στο περιθώριο.
Το κέντρο κατέχει η αιώνια ανυπαρξία.
[I don’t know how I found myself in the center…]
I DON’T KNOW how I found myself in the center.
I trusted the radios and the newspapers.
The endless march of the vehicles.
And again I had made a mistake.
Because no center existed, nor a boundary.
Whatever exists belongs only on the margin.
The center is occupied by eternal nonexistence,