Τοῦ Cassavetes ἡ Ποτήρα
Σμίγαμε / Σὰν συνταγὴ φαρμακοποιοῦ / Σὰν τοὺς Πιτσιρικᾶδες στὴν Betty Blue / Τρεῖς φορὲς τὸ πρωὶ / Τρεῖς τὸ ἀπομεσήμερο / Τρεῖς τὸ βράδυ / Τὸ δικό μας Sublime-F / Μὲ τὸ φουρφούρισμα τῶν πεταλούδων γιὰ ὑπόκρουση μουσικὴ τῆς ποιητικῆς παραφορᾶς μας / Ἐνῶ γύρω μας κατεδαφίζονταν τὰ κτήρια / Καίγονταν τὰ σύγνεφα / Ἔζεχναν οἱ λόφοι / Μὰ Ἐμεῖς / Εὐωδιάζαμε Ἐμεῖς / Λέγαμε, μὲ τὸν Καροῦζο / «Τὴ Μοίρα Ὀμορφαίνω» / Ἐμεῖς / Ἡ Μπέττυ Μπούπ, αὐτὴ / Ὁ Γκαστόνε Ντάκ, ἐγὼ / Οἱ Μπόνυ & Κλάιντ, Ἐμεῖς / Τὰ Χαμίνια στὰ Ὁδοφράγματα τοῦ 1848 ποὺ φιλιοῦνται στὰ χείλη καὶ γαμᾶνε τοὺς χωροφυλάκους, Ἐμεῖς / Τῶν καιρῶν οἱ καιροί, Ἐμεῖς
Νὰ τὴ χουφτώνω & νὰ με μὲ χουφτώνει / Ἐνόσω παίζουμε σκάκι & διαβάζουμε Hegel / Καθὼς πᾶμε σινεμαδάκι & μασουλᾶμε ἡλιόσπορο / Ἐνῶ τὰ κρινοδάχτυλά Της γράφουν ποιήματα στὴ λαδόκολλα / Καὶ στὸ αὐτί μου ψιθυρίζει, «Ἔρωτά μου, ὁ Ἔρωτας εἶναι Ἀκαριαῖος καὶ Αἰὠνιος» / Κι ἐγώ, ἂχ ἐγὼ / στὰ ὁδοφράγματα τὴν ὁδηγῶ / μπάτσους μαστιγώνουμε σωρὸ / Τηγανίζουμε ροδοπέταλα καὶ τὰ τρῶμε κάθε πρωινὸ / Πίνουμε βότκες καὶ στὸ πικὰπ ἀκοῦμε Can / Καὶ στὸ στόμα της μὲ παίρνει / Καὶ ἡδύτατα γέρνει / Πρὸς τοῦ Ἑγέλου τὴ μεριὰ / Καὶ τοῦ Χάιντεγκερ τὴ θεσφατιὰ / Κράτα με νὰ Σὲ Κρατῶ / Νὰ Κρατᾶμε τὸν Καιρὸ
Νὰ ἀκοῦμε τὰ κουαρτέτα τοῦ Μπετόβεν / Καὶ νὰ πἰνουμε Ἀρμανιὰκ / Νὰ διαβάζουμε Μπαλζὰκ / Νὰ εἴμαστε οἱ Πείσμονες Φλανὲρ / Νὰ ὀμνύουμε στὸν Μπωντλαὶρ / Ἐπιστολὲς νὰ στέλνουμε στὸν Στάνλεϊ Κιούμπρικ & στὸν Στάνλεϊ Κοβάλσκι / Οἱ λεωφόροι καὶ οἱ πλατεῖες νὰ εἶναι ὁ παιγνιότοπός μας / Ἡ ἀστερόσκονη τὸ νέκταρ μας νὰ γίνεται / Τὸν γαλαξία τὸν χρίσαμε κονάκι μας / Κάθε μεσονύκτιο γιορτάζαμε τὰ γενέθλια τοῦ Ὄσκαρ Ουάιλντ & τοῦ Πρώτου Ἀγγίγματός μας / Εἴμαστε πιὸ συνετοὶ κι ἀπὸ τὴν Γλαύκα τῆς Ἀθηνᾶς / Τὸ βλέμμα μας εἶναι γαλάζιο / Ὅ,τι χρῶμα κι ἂν ἔχουν τὰ μάτια μας / Ὁ Χατζιδάκις μᾶς εἶπε λαχειοπῶλες τ᾽ ούρανοῦ
Πορτοκαλάδες πίνουμε / Στοῦ Cassavetes τὴν ποτήρα / Ποὺ πάντα ἦταν γεμάτη / Στὸ Love Stream, θυμᾶσαι; / Ζοῦμε πιστοὶ στὶς προσηλώσεις μας / Κι ἂν τρέμουν τὰ δάχτυλά μας / Τρέμουν τρελὰ ἀπ᾽ τὶς τρίλιες τοῦ τραίνου ποὺ τρίζει ἀπὸ Τραγανὴ Ἀγάπη / Τὸ Σύμπαν εἶναι ἡ ὀθόνη / Προβάλλονται ἐκεῖ τὰ ἄδολα ὄνειρά μας / Καὶ βλέπουμε τὸ ἔργο τρώγοντας φρυγανιὲς μὲ μαρμελάδα σύκο / Καὶ γελᾶμε καὶ γελᾶμε καὶ γελᾶμε / Κι ὁ Γιάννης ὁ Φάλσταφ / Κι αὐτὸς τὰ γέλια μας σιγοντάρει / Κι εἴμαστε οἱ τοῦρτες καὶ οἱ τάρτες / Στὴ Γιορτὴ τοῦ Ἁγνοῦ Ἀμνοῦ / Ὅπου τὸ δέλεαρ τὸ λέμε Γαβριᾶ / Τὸν πειρασμὸ βαφτίζουμε Ἡδύτητα / Καὶ τ᾽ ἄστρα εἶναι χαμόγελα
Γράφει ο Nabokov / “And that’s why I am so happy with You, my lovely, my little one. And here’s more: You and I are so special; the miracles we know, no one knows, and no one loves the way we love’’ / Γράφει ο Debord: “Nous sommes sans doute des gens étranges. Oui, mais aussi (bien), nous vivons étrangement’’ / Αὐτὸ εἶναι τὸ Τραγούδι μας, Kid / Αὐτό, τὸ Μανιφέστο μας / Χέρι μου / Χρυσαετέ μου / Μπόνυ μου / Λουλούδισμά μου / Εὖγε μου / Εὐδαιμονία μου / Συμμορία μου / Ποίησή μου / Πεταλούδα μου / Πτήση μου / Φύση μου / Κῆπε μου / Δροσοσταλιά μου / Ἀγγελέννοια μου / Λίμνη μου / Μαρμαρυγή μου / Στραφτάλισμά μου
1. A Glass to Cassavetes
We were melding / Like a pharmacist’s prescription / Like the Cats in Betty Blue / Three times a morning / Three in the afternoon / Three the evening / Our own Sublime-F / With the soughing of the butterflies for background music our poetic frenzy/ While all around us they were knocking down the buildings / Burning the clouds / the hills reeked / But We/ We smelled like heaven / As we said, with Karouzos / “I beautifym Fate” / We / She, Betty Boop / me, Donald Duck / Bonnie & Clyde, Us / The Urchins at the Barricades of 1848 who kiss each other on the lips and fuck the gendarmes, Us / Times of the times, Us
To feel her up as she feels me up / whilst we play chess & read Hegel / As we go catch a picture & chaw sunflower seeds / While Her lilyfingers write poems on butcher paper / And into my ear she whispers, “My love, Love is Instantaneous and Eternal” / And I, oh I / to the barricades I drive her / we whip cops by the dozen / Fry rosepetals and eat them every morning / Drink vodka with Can on the turntable / And in her mouth she takes me / And inclines eversosweetly / Hegelward / And to Heidegger’s holy decree / Hold me so I can Hold You / So We Can Hold Time
We can listen to Beethoven’s quartets / And drink Armagnac / Read Balzac / Be the stubborn flaneurs / avow ourselves to Baudelaire / Write letters to Stanley Kubrick & Stanley Kowalski / The avenues and the squares our playground / The stardust our nectar / The galaxy anointed our own sweet home / Every midnight we’d celebrate the birth of Oscar Wilde & our First Touch / We’re wiser far than Athena’s Owl / Our gaze is skyblue / Whatever colour our eyes are / Hatzidakis called us lottery hawkers of sky
We drink orangejuice / and raise a glass to Cassavetes / Who was always full / In Love Stream, remember? / We live loyal to our devotions / And if our fingers tremble / They tremble frantic to the trilling of the train that caterwauls with Crispfried Love / The Universe is the screen / Projecting there our artless dreams / And we watch the work eating homestyle rusks with fig marmalade / And we laugh and we laugh and we laugh / And even old John Falstaff / Even he seconds our laughter / And we are the tortes and the tarts / At the Feastday of the Immaculate Lambkin / where the lure’s called Gavroche / the temptation we baptise Eversosweetness / And the stars all smiles
Nabokov writes “And that’s why I am so happy with You, my lovely, my little one. And here’s more: You and I are so special; the miracles we know, no one knows, and no one loves the way we love” / Debord writes: “Nous sommes sans doute des gens étranges. Oui, mais aussi (bien), nous vivons étrangement” / This is our song, Kid / This is our Manifesto / my Rightarm my Goldenhawk / my Bonnie / my Blossoming / my Hatsoff / my Bravo / my Bliss / my Roving Band / my Poem / my Butterfly / my Takeoff / my Nature / my Garden / my Dewdrop / my Angelinkling / my Reservoir / my Fibrillating glimmer / my Glisten [translation: Ena H.D.]
Τὸ Μονὸκλ τοῦ Tzara
Μετὰ τὸ 68, οἱ ὄμορφες ἐξεγέρσεις δὲν ὑπάρχουν πιὰ / ῾Υπάρχει μία / Θὰ εἶναι άργὰ ὅταν τὴ μάθουν οἱ ἄλλοι / Γιᾶς Μᾶς δὲν ὑπῆρξε ἀργὰ / Δὲν ὑπάρχει νωρὶς / Γιὰ τὴν Ὀμορφιὰ τῆς Ἐξέγερσής μας / Ποτὲ δὲν ἔπαιξε ἀνόρεχτα γιὰ μᾶς ὁ Dizzy / Ἄσχημο ἡλιοβασίλεμα δὲν ἁπλώθηκε / Κι ἂς ζοῦμε στὰ ἐρείπια μιᾶς ἐποχῆς / Κι ἂς ἔχουν βραχνιάσει κι οἱ κορυδαλλοὶ / Ὄχι, ὄχι / Κάναμε τα δευτερόλεπτα αἰῶνες ἐμεῖς / Τῆς ἄπονης κλεψύδρας οἱ γητευτὲς / Μὲς στὴν ἄσπλαχνη ἀσχήμια εἴμαστε τὸ Ἄλεφ τῆς Ὀμορφιᾶς, Ὀμορφιά μου / Καὶ θὰ εἴμαστε, Pupik καὶ Pupuss μου / Θὰ εἴμαστε / Ὧ Ἄλικη Ἀλίκη στὴ Χώρα τῶν Τραυμάτων
Ἐκεῖνο τὸν καιρό, δὲν μᾶς ἀφοροῦσε παρὰ μόνον ἡ Διαλεκτικὴ Ποίηση & Στρατηγική / Ἤμασταν στὴν Προϊστορία τοῦ Ἔρωτος, στὴν Ἀρχαιολογία τῆς Ἀγάπης / Ἀκόμα καὶ τὰ πιὸ ἄσχημα τοπία τῆς πόλης, τὰ ὀμόρφαινε τὸ βλέμμα μας / Άναζητούσαμε μὲ πάθος τὸ μονὸκλ τοῦ Tristan Tzara, τὴν νέα ἐκδοχὴ τῆς Liebesnacht καὶ τὴ βρίσκαμε τόσο στὸ Credo του Arvo Pärt ὅσο καὶ στὸ Yoo Doo Right τῶν Can / Ἔργα ποὺ ἔχουν συντεθεῖ στὴ φλογοβόλα ποίηση του 1968, αμφότερα / Κι ἔτσι ἀποκαθιστούσαμε περιπαθῶς κάποιες ἀσυνέχειες στὴν ἱστορία / Δὲν ἤμασταν ὀλετῆρες / Ἤμασταν μ᾽ έκείνους ποὺ ὀμορφαίνουν τὴ μοίρα ράβοντας καὶ μπαλώνοντας τὰ κουρέλια τοῦ Πάθους
Χανόμασταν χωνόμασταν χυνόμασταν στὰ χάσματα ὁ Ἕνας τοῦ Ἄλλου / Κι ὅταν ψελλίζαμε, ἀποκαμωμένοι λυτρωτικὰ ἀπὸ τὴν κλινοπάλη, Σαγαπῶ, Μοναμούρ, / κλείναμε τὸ τετραπλὸ γαλαζοκόκκινο μάτι μας / στοὺς Lovers τοῦ κόσμου ὅλου / Στοὺς Leaders τῶν ματαιωμένων & ματωμένων ἐξεγέρσεων / Τούς λέγαμε: «Μὲ τὴν εὐλογία Σας θὰ τὰ καταφέρουμε καλύτερα, θεμελιώνουμε τὴν Ὑπόθεσή μας στὸ μηδέν, σύμμαχους ἔχουμε τὴν Ἀστρόσκονη, τὴν Πεταλούδα, καὶ τὴν Καμέλια, τίποτε ἄλλο δὲν ἐμπιστευόμαστε» / Χαλάσματα χορταριασμένα γύρω μας / Φορᾶμε τὸ μονὸκλ τοῦ Tzara, μιλᾶμε στὸν πληθυντικὸ / Τὸ βλέμμα τοῦ Rimbaud σοβεῖ πίσω ἀπ᾽ τὰ μαῦρα & τὰ κόκκινα γυαλιά μας
Ἀνακαλύπταμε τὶς χάρες & τὶς χαρὲς τῆς Παιδικῆς Ἡλικίας / Θύαμε στὰ Θέλγητρα τῆς Θλίψης / Ἡ Μελαγχολία ἦταν ἡ Μάνα μας / Πατέρας μας ἦταν ὁ Πόθος / Τὸ σκάκι καὶ τὸ σκρὰμπλ ἤσαντε τ᾽ ἀθύρματά μας / Ὅλη τὴ νύχτα, κάθε νύχτα, παίζαμε τὸ σεῖστρον, τὸ γιουκαλίλι, τὴν καζοῦ / Κυρίαρχο πάθος μας ἦταν ἡ λήθη / Τρεφόμασταν μὲ πεταλουδόσκονη, μὲ καραμέλες Ραντεβοῦ, μὲ ζαχαρωμένα ροδοπέταλα / Τὰ τελευταῖα μᾶς τὰ προμήθευε ὁ David Foster Wallace ἀπὸ τὶς Ἁποθῆκες τ᾽ Ουρανοῦ / Ἡ ἐργασία μας ἦταν ν᾽ απελευθερώνουμε γεράκια καὶ χρυσαετοὺς / Ἡ ἀγάπη μας ἦταν ρεβόλβερ / Κανεὶς δὲν μᾶς πλησίαζε χωρὶς νὰ κινδυνεύει
2. Tzara’s Monocle
After 68, the beautiful riots are no more / There’s one / It’ll be too late when the others find out / But for Us there was no too late / There is no early now / For the Beauty of our Riots / Dizzy never played listlessly / Ugly sunset never sprawled / And so let’s live in the ruins of an era / And let even the larks go hoarse / No, no / We made the seconds centuries, us / Magicking the painless hourglass / In the gutless ugliness we’re the Aleph of Gorgeous, my Gorgeous/ And we’ll be, my Pupik and my Pupuss / We’ll be / O Alice / Alice in Woundedland
In those days, nothing concerned us but Dialectical Poetry & Strategy / We were the Prehistory of Romance, deep in the Archeology of Love / The ugliest spots in the city, even them we festooned with our gaze / We searched passionately for Tristan Tzara’s monocle, for the new edition of Liebesnacht and we found it as much in the Credo of Arvo Pärt as in Can’s Yoo Doo Right / Works composed alike in the flamethrowing poetry of 1968 / And impassioned we rehabilitated scattered discontinuities of history / We were not despoilers / We were with those who beautified destiny stitching and mending the rags of Suffering
We strayed got sunk got splattered in the slotgap gulfs between us / And when we mumbled, emancipated exhausted from endless sheet-wrangles, Loveya, Monamour, / let’s close our quadrupled redblue eyes / to Lovers of the whole world / To Leaders of the mothballed & mutilated rioters / We called: “With Your blessing we will strike better, we base our hypothesis on zero, comrades we have in Stardust, in Butterfly, and in Camellia, we trust in nothing else” / The rubble grassed over all round us / We wear Tzara’s monocle, we speak in the plural / Rimbaud’s gaze lurks behind our black & red specs
We discovered the glory & the glut of Childhood / consecrating the singed charms of Sorrow / Melancholy was our Mama / Our Father was Longing / Chess and scrabble our playthings / All night long, every night, we played the sistrum, the ukelele, the kazoo / Our prime passion was oblivion / We fed on butterflydust, with candyhearts, with sugared rosepetals / These last supplied us by David Foster Wallace from the Stockroom in the Sky / Our vocation was liberating hawks and goldeneagles / Our love was revolver / No one came near us without grazing danger [translation: Eva H.D.]