İŞIQ
Nə olsun dünyaya gecə gəlmisən,
İşığı sönməyə qoyma içində.
O işıq yaşadır səni, bilmirsən,
İşığı sönməyə qoyma içində.
Bu nağıl dünyada itlərin səsi,
Çətin doğru yola çəkə bir kəsi.
Bürüyüb hər yanı it hürüşməsi,
İşığı sönməyə qoyma içində.
Çox da işıq qaranlıqda doğulur,
Elə zülmətdə də bir gün yox olur.
Deyirlər zülmətə qurd-quş yığılır,
İşığı sönməyə qoyma içində.
Özün öz içində itərsən birdən,
Özünə xəyanət edərsən birdən,
Azıb başqa yerə gedərsən birdən,
İşığı sönməyə qoyma içində.
Taleyin asılıb tək o işıqdan,
Həyatına işıq çək o işıqdan,
Özünə ev-eşik tik o işıqdan,
İşığı sönməyə qoyma içində –
Allahı ölməyə qoyma içində…
LIGHT
Though you were born in the silence of night,
Keep the light glowing, let it be.
That light sustains your soul, don’t you see,
Keep the light glowing, let it be.
In this world of dreams so bright,
Dogs’ barks can’t guide you through the night.
Their echoes lead with a faithful sound,
Keep the light glowing, let it be.
Though light is born from the dark of night,
Even in darkness, it fades from sight.
They say birds and worms gather in the shade,
Keep the light glowing, let it be.
You suddenly lose yourself,
In a fleeting, unexpected shift.
You betray your own essence,
As the light is turned adrift.
Keep the light glowing, let it be.
Your fate hinges on that light alone,
Let its glow bring life to your own.
Build your threshold from its beam,
Hold it close, let it never dim –
Keep the light glowing, let it be.
Keep the God alive, let it be.
AZALA-AZALA YOX OLUR ADAM
Başqasının bətnində yaransa da,
öz içində doğulur adam…
Yaşayır…
Havası çatmır,
həm istidən,
həm soyuqdan,
vardan,
yoxdan,
sevgidən,
sevgisizlikdən,
kədərdən,
sevincdən…
bir sözlə
içdən-içdən
əzab çəkir,
boğulur adam…
Amma
ən pis,
dostların,
yaxınların sevgisindən yıxılır adam.
Elə yıxılır ki,
çilik-çilik olub
öz içinə dağılır adam.
Sonra da
qırıntılarını
yığıb toplamağa çalışır
öz içindən.
Neyləsə də
bir qırıntısı da olsa kəm gəlir
hər dəfə.
Hər dəfə bir hissə,
bir qırıntı azalır,
çıxılır adam.
Hər dəfə bir az kiçilir,
sıxılır adam…
Azala-azala
nəhayət,
bir gün tükənir öz içində…
Beləcə,
yox olur adam…
LITTLE BY LITTLE, A PERSON FADES AWAY
Though born in someone else’s womb,
A person is reborn within themselves…
They live…
Breath becomes scarce,
From both the heat and the cold,
From being,
From nothing,
From love,
From the absence of love,
From sorrow,
From joy…
In short,
Deep within,
They suffer,
They suffocate, the person…
But
The worst is,
From the love of friends,
From the love of those close to them,
A person falls.
They fall so deeply,
That they shatter into pieces
And scatter within themselves.
Then,
They try to gather the fragments,
To piece them together,
But no matter what,
A fragment still feels too little,
Every time.
Each time a piece,
A fragment fades,
And the person fades away.
Each time they shrink a bit,
They contract, the person…
Little by little,
In the end,
One day, they disappear within themselves…
Thus,
A person ceases to exist…