Νύχτα Πριν Κάτι Άλλο
Περπατούσαμε γελώντας
δεν υπήρχε αύριο—
ή δεν το χρειαζόμασταν.
Η θάλασσα μπροστά μας ανέπνεε
αιώνια και οικεία.
Αίφνης — το στερέωμα έσπασε
από γραμμές φωτός σαν πεφταστέρια.
Οι οιωνοί ήταν πύραυλοι
με φλογερές ουρές.
«Ιράν», «Ισραήλ», «Παλαιστίνη»—
κι εγώ κοιτούσα ψηλά
κι είδα τον ουρανό σαν καρδιογράφημα
που κάτι του έλειπε.
Κι ύστερα ήταν το άλλο
στις εκρήξεις,
τεράστιο αιωρείτο, ανάσα ξένη.
Τα αστέρια πάλλονταν.
Κανείς δεν τ’ άκουγε.
Ούτε εσύ — δίπλα μου
χαμογελούσες με αστερόσκονη
στις γωνίες του στόματός σου.
Night Before Something Else
We walked, laughing
there was no tomorrow—
or we didn’t need one.
The sea before us breathed
eternal and familiar.
Then — the sky cracked
with streaks of light like falling stars.
The omens were missiles
with flaming tails.
“Iran,” “Israel,” “Palestine”—
and I looked up
and saw the sky like a cardiograph
missing something.
And then there was the other thing
in the blasts,
vast, suspended, a breath not ours.
The stars were throbbing.
No one heard them.
Not even you — beside me,
you smiled with stardust
at the corners of your mouth.
Εύκρατη ζώνη
Κάτι είχε γίνει
τη νύχτα.
Ένα υπερθέαμα.
Το είδαμε
σαν τίναγμα
πίσω απ’ το γόνατο,
ένα ρεύμα
στο πέλμα.
Τα σώματά μας συνέχισαν
ν’ ανασαίνουν στις ξαπλώστρες
να καίγονται, να μαυρίζουν
στις κάθετες ακτίνες της πλαζ.
Άγγιζα την άμμο
όπως αγγίζει κανείς
αυτό που επέζησε.
Δεν ήταν πια φόβος.
Ήταν εκείνο που μένει
όταν ο φόβος
δεν έχει εικόνα —
ό,τι και να σημαίνει αυτό.
Temperate Zone
Something had happened
in the night.
A spectacle.
We felt it
like a twitch
behind the knee,
a current
in the sole.
Our bodies kept
on breathing on loungers,
burning, darkening
under the beach’s vertical blaze.
I touched the sand
the way one touches
what has survived.
It was no longer fear.
It was what lingers
when fear
has no image—
whatever that might mean.