Τhe Next Station
Στην ερημιά της πόλεως το λεωφορείο της γραμμής σερνόταν φωτισμένο άδειο με δύο επιβάτες.
Στο τελευταίο κάθισμα στην πίσω αριστερά πόρτα καθόταν ένα ανδρόγυνο.
Εκείνος μ’ ένα καράβι χάρτινο στα χέρια με ανοιγμένα πανιά 1 και εκείνη μ’ ένα μεταξωτό μαντήλι στο κλάμα βουτηγμένο.
Ο οδηγός άνοιγε και έκλεινε τις πόρτες σε κάθε στάση.
Τέτοια ώρα ποιος ν’ ανέβαινε;
Ο μόνος που έμπαινε φουριόζος ήταν ο μουχλιασμένος αέρας του λαϊκού προάστιου.
Από τους καθρέπτες με τα χέρια στο τιμόνι και με κλεφτές ματιές παρατηρούσε τον άνδρα και τη γυναίκα να χαϊδεύουν ο ένας το πρόσωπο του άλλου.
Έγραφαν με τα χέρια τους το σχήμα του προσώπου τους για να γνωριστούν καλύτερα.
Έτσι διέσχισαν όλη την πόλη.
Ακούστηκε το ηχογραφημένο μήνυμα The next station Place Royal.
Tο φωτισμένο θηρίο της πόλης σταμάτησε και πάλι, άνοιξαν αυτόματα οι πόρτες.
Σηκώθηκαν, στηρίχτηκαν ο ένας στο μπράτσο της άλλης και μέτρησαν τα σκαλιά με τα λευκά ραβδιά τους.
Περπάτησαν αργά στο σκοτάδι. Άρχισε να χαράζει στην ερημιά της πόλης.
Απών ο χρόνος που άλλοτε υπαρκτός και άλλοτε ανύπαρκτος όριζε το λευκό και τις σκιές του σε αυτόν τον ρημαγμένο Αύγουστο. Η νιότη του στη μέση του δρόμου αναζητά αλήθειες στο κρυφτούλι της μνήμης για σχήματα, ήχους και χρόνους κρυμμένους.
The Next Station
In the desert of the city the bus crawled lit empty carrying two passengers.
In the last seat by the back left door a couple sat.
Him holding on his hands a paper boat at full sail and her with a silk handkerchief drained in tears.
The driver opened and closed the doors at every station.
Who would get in at this time?
The only one to hurry inside was the moldy air of the common suburbs.
With his hands on the wheel glimpsing now and then through the mirrors he observed the man and the woman caressing each other’s faces.
They wrote the shape of their face with their hands to get to know each other better.
Thus they crossed the whole city.
The recorded message was heard The next station Place Royal.
The lit beast of the city stopped once again, the doors opened automatically.
They got up, leaning on each other’s arms and they counted the steps with their white canes.
They walked slowly through the darkness. It began to dawn in the desert of the city.
Absent was the time that sometimes existent and sometimes non-existent ruled the white and its shadows in this deserted August. In the middle of the road its youth seeks for truths of shapes, sounds and hidden times in memory’s hide-and-seek.
Της Αγάπης
της Σ.Γ.Χ.
Αιώνες που αρχίζει το τραγούδι
η σελήνη, στον ασβέστη της μάντρας,
το στήθος σου πυργώνει ανδαλουσιανή αλατόπετρα,
σε όσους στέγνωναν κοιτώνες,
η λεβάντα, το θυμάρι, τα άγρια άνθη
του φασκόμηλου,
απ’ τις ομόκεντρες
αντηλιές μας στη νήσο Σύμη.
Συμφωνήσανε το φως,
συμφώνησαν το αλάτι,
συμφωνήσαν το φεγγάρι,
να κατηφορίζει στις μηλιές,
να κρύβεται στο φύλλωμα να γίνεται ώριμος καρπός.
Συμφωνήσανε να ορίσουν τους καραβομαραγκούς
για να πετσώσουν το σκαρί της κιβωτού.
Να στέψουν συμφώνησαν
τον πλοίαρχο, τους ναύτες και το πλήρωμα
του νέου κατακλυσμού.
Οι μοίρες μας, αλίμονο
τα συμφωνήσανε πολλά.
Εμείς όμως
δίχως υπογραφές
χωρίς συμβόλαια και συμβολαιογράφους,
ν’ αγαπηθούμε πέπρωται.
Of Love
to S.G.H.
Centuries the song begins:
moon beams on the white–washed wall
fortify your breast,
an Andalusian armor
for all those who sealed storerooms —
lavender, thyme, wildflowers of sage,
from our shared sunbeams
on the island of Symi.
They agreed on the light,
they agreed on the salt,
they agreed on the moon
descending upon the apple trees,
nestling in the foliage
to ripen fruit.
They agreed on the assignment of shipwrights
to line the ark’s hull with leather,
to bestow the rank of captain,
the tasks of seamen and crew,
in the new cataclysm.
Regarding our fate —woe unto us—
they agreed on myriad factors.
We, however, without signatories,
without contracts and notaries,
have been destined to fall in love.