ΠΡΟΣΕΧΧΟΜΕΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ( Από το βιβλίο μου ” Η Αϋπνια της Αγάπης”)
Από την πιο καταραμένη και την πιο άτυχη στιγμή,
όταν το λευκό περιστέρι της ειρήνης είχε διωχτεί
Στον ανθρώπινο δάσος με όλα τα συναισθήματα,
το πανέμορφο ξέφοτο της αγάπης σκοτίνιασε
Σκεπασμένος με σύννεφα του μίσους και της άρνησης
και οι ψυχές συγκατοικούν στη ζούγκλα της οδήνης! Παντοδύναμε Κύριε, εγω, ο γιός σου, ο εύθραυστος,
ο δούλος σου, ο περαστικός, Σε ικετεύω με θέρμη
Να μας στέλνείε εκ νέου και τη βροχή της αγάπης
για να κατασβήσει την τεράστια φωτιά του μίσους
Που κατακαίει το καταφύγιο της ζωής και των ονείρων.
γιατί χωρίς την αγάπη κατάντησε πηγή των δακρύων.
Ίσος έτσι αποκτήσουμε αέναο φωτισμένο πράσινο,
το πράσινο για τις ανάσες μάς, σε χώμα πιο γόνιμο,
Για να ζούμε πάντα ειρηνικά και να έχουμε ως μέλλων
αθάνατο πράσινο στο ξέφωτο της αγάπης, παντοτινό
φωτισμένο και φωτεινό και ποτέ να μη τον επισκιάσει
κανένα σύννεφο απέχθειας ή του μίσους στό μέλλων.
αργότερα
ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥ ΜΟΡΦΕΑ (Από το βιβλιο μου “Στα Ίχνή της Πτήσης “)
Με μεθησε με ύπνο ο Μορφέας, με δόλια τεχνάσματα
Σε μια αιώρα που την κουνούσε προσεκτικά,
Με την συνειδητη ταλάντευση που κάνει σ’ όλα τα μορά/Σα να την είχε αντιγράψει απ’ την τεμπελιάτου κηφήνα,
Με Μέτυσε και με το μαγεμένο χυμό της παπαρούνας
Παρμένο ύπουλα απ’ τα φοβερά αινίγματα της νύχτας
Που μου ‘χε στάζει στα χείλη σαν σκοτεινό μυστήριο.Υπνωτισμένος ονειπευόμουν το χρησμό μας για το μέλλων
Συνοδευόμενος στον ύπνο μου από σιωπηλές Σιβύλλες.
Μόνο η Κασσάνδρα , μου μουρμουρισε απελπισμένη
Να μην ξεχνάμε τι μας λέει σαν προφητεία για το μέλλων.Μιλούσε για τις επόμενες γενιές, για την κληρονομιά τους.
Την προίκα που θα πάρουν από μας, τους κληροδότες τους,
Εμείς ,οι αόρατοι δανιστές των μελλονδικών γενεών, Οι έχοντες το θησαυρό τον κληρονόμων στα χέρια μας/Απ’ τον οποίο λεηλατούμε τα πάντα.
Μουρμούριζε χαμηλόφωνα στον ύπνο μου η Κασσάνδρα
Αποκαλύπτοντας μου τη μοίρα των μελλωντικών γενεών,
Τ’ ανύποπτα και τα αθώα θύματαπου μας πιστώνουν,
Που του ληστέψαμε παίρνοντάς τους σχεδόν τα πάντα:
Νερό, αέρας, έδαφος, υπέδαφος, τα όνειρα και τη σοδεία
Τα πάντα που με τα χρόνια κατέκτησε η ανθρωπότητα.
Ψιθυριζε στον ύπνο μου η Κασσάνδρα με τόση απελπισία
Ότι εμείς σπείραμε μόνο ανέμους και αμαρτίες πάνω στη Γη
Και οι επόμενες γενιές ,που θα λάβουν τη σκυτάλη της ζωής ,
Μονάχα καταιγίδες θα θερίσουν στίς βιβλικές καταστροφές
Γιατί, όλος ο θησαυρός του μέλλωντος και του πλανήτη
Είχε αποκρυφτή με πονηριά στης Παντόρας το Κουτι!
αργότερα