ΜΥΡΗΚΑΣΜΟΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΩΝ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΩΝ
Analog και digital σήματα
Τότε, μπορούσαμε να διαβάζουμε τη γλώσσα όλων των πραγμάτων γύρω μας τείνοντας ευήκοον ους, πλουταίναμε, βαθαίναμε και κυρίως νιώθαμε ότι ένα πουλί μας κατοικεί, που μπορεί να πετάει απ’ άκρου σ’ άκρο στον ορίζοντα.
Σε πείσμα των καιρών, ο κήπος μας τα καλοκαίρια είναι γεμάτος με ανθισμένα γλυκά άλυσσα, με άνθη αρωματικά, λευκά και μωβ, χρώματα του πένθους και τα δύο για να μετριάζουν την επίπλαστη χαρά. Τα φυτεύουμε σε γλάστρες, παρτέρια, κυρίως στο έδαφος, όπου έρπουν αναπτυσσόμενα σε αλύσους χαμηλού ύψους, που μοιάζουν με ελαφρώς φουσκωμένα κύματα. Μιμούμενα τη μορφή των κυμάτων ξεδιπλώνουν το μυστικό τους και μας γνωστοποιούν την καταγωγή τους: πόες θαλασσινές της Μεσογείου.
Στον ψηφιακό μας κόσμο μπορούν τα δεδομένα της ευωδιάς των λουλουδιών να ψηφιοποιηθούν; Μπορούν τα καλοκαίρια μας να είναι εκείνα τα γλυκά, αργόσυρτα παλιά καλοκαίρια; Μποτιλιάρει ο εγκέφαλος από τη συνεχή ροή πληροφοριών, στροβιλιζόμαστε από τα ραπίσματα της ταχύτητας, κινδυνεύουμε από τα δόντια του ήλιου, αλλοφρονούμε. Κόβουμε άλυσο. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε τα άλυσσα. Λένε πως το φυτό αυτό είναι «αλεξίκακον φάρμακο» της τρέλας.
Αντιστεκόμαστε μηρυκάζοντας νοσταλγικά καλοκαίρια αλλοτινών χρόνων.
RUMINATING ON ANALOG SUMMERS
Analog and digital signals
Back then, we could read the language of all things around us by simply lending a keen ear; we grew richer, we grew deeper, and most of all we felt that a bird lived inside us—one that could fly from one edge of the horizon to the other.
In defiance of our times, our summer garden is full of blooming sweet alyssum, with fragrant white and purple flowers—both colours of mourning, meant to temper any counterfeit joy. We plant them in pots, flower beds, mainly in the ground, where they creep along, forming low-growing chains that resemble gently swelling waves.
Mimicking the form of waves, they unfurl their secret and reveal to us their origin: sea herbs of the Mediterranean.
In our digital world, can the scent data of flowers be digitised? Can our summers be those sweet, slow-drifting summers of old?
The brain clogs from the continuous stream of information, we whirl from the slaps of speed, we are threatened by the teeth of the sun—we go mad. We break the chain. That’s why we need alyssum. They say this plant is a “charm against madness.”
We resist by ruminating on nostalgically remembered summers of bygone years.
ΔΡΑΠΕΤΗΣ
Κάτι μέσα του αρνείται
να χαμογελάσει στη ζωή.
Είναι η ειρκτή. Η φυλακή του.
Μόνο πού και πού
όταν οι φύλακες για λίγο χαλαρώνουν
δραπετεύει ένα γάργαρο γέλιο.
FUGITIVE
Something inside him refuses
to smile at life.
It is the heavy sentencing. His prison.
Only now and then,
when the guards relax for a moment,
escapes a clear bubbling laugh.