Eleni Arapi | Greece

Ενάντια

Θα σας χτίσω μια πόλη με κουρέλια
δίχως σχέδιο και τσιμέντο
πόλη που δεν θα καταστρέψετε ποτέ.

Θα στήσω θαυμαστά
και συντριπτικά φρούρια καμωμένα
αποκλειστικά από δονήσεις

ενάντια στα οποία η μυριόχρονη
τάξη και γεωμετρία σας θα πέσει
σε ασημότητα και μικρολογία.

Θα χτίσω στην άμμο
δίχως λογική, κόσμε
λογικέ, στραγγαλισμένε.

Θα χτίσω ενάντια ενάντια
με μόνη μου ηδονή
το γκρέμισμα.

«Μικρή Μεθόριος»
Ιωλκός 2021

Against

I will build you a city with rugs
Without plans and cement
A city that you will never destroy

I will set awesome
and overwhelming fortresses
made exclusively with vibrations

Against which your aged order
and geometry will fall
to insignificance and pettiness.

I will build on the sand
without rationale
sensible world, strangled.

I will build against, against
with my single desire,
demolition.

“Small Borderland”
Iolkos 2021

Μπλε

Μια βροχερή νύχτα η μάνα πνίγηκε. Δεν πέθανε. Πνίγηκε. Όχι απ’ το νερό. Απ’ τον καρκίνο.
Το πρωί της ίδιας μέρας, ο γιατρός είπε ότι θα δώσουμε τη μάχη˙ θα τον πατήσουμε κάτω. Δεν τον πατήσαμε. Μας πάτησε.

Παρόλα αυτά δεν πέθανε. Πνίγηκε. Δε νίκησε ο καρκίνος. Νίκησε ο πνιγμός. Το ίδιο βράδυ η μάνα χαμογελούσε. Δεν πέθανε. Πνίγηκε. Χαμογελώντας.

Εμάς, μας έπνιξαν οι τύψεις.
(Συνηθίζεται φαίνεται όταν οι άνθρωποι πνίγονται – επαναλαμβάνω, δεν πεθαίνουν, πνίγονται – να πνίγουν και τους αγαπημένους).

Τη βάλαμε στο ψυγείο. Έκανε κρύο. Πάγωσε. Δεν πέθανε. Πάγωσε. Τα χείλη της βάφτηκαν μπλε. Λογικό. Το χρώμα του πνιγμού. Του πάγου. Το μπλε.

Στη συνέχεια βρέθηκε άνυδρο χώμα. Αποφασίσαμε να μοιραστούμε τον πνιγμό με το χώμα. Εκ τότε η γλώσσα μας πάγωσε. Δεν πέθανε. Πνίγηκε. Βάφτηκε μπλε. Ποτίζει το χώμα.

Blue

On a rainy night mother drowned. She didn’t die. She drowned. Not from water. From cancer. On the morning of the same day, the doctor said that we will crush him. We didn’t crush him. He crushed us.
Nevertheless, she didn’t die. Drowned. Cancer didn’t win. Drowning did.
That night mother was smiling. She didn’t die. She drowned. Smiling.
We were drowned by guilt
(It’s customary it seems that when people drown – I repeat, they don’t die, they drown – suffocating and their beloved ones).
We put her in the fridge. It was cold. Frozen. She didn’t die. She froze. Her lips were painted blue. Logical. The colour of drowing. The colour of ice. Blue.
Then arid soil was found. We decided to share the drowning with the soil. Hence our tongue got frozen. It didn’t die. It drowned. It was painted blue. It waters the soil.

Βιογραφικό Ελένη Αράπη