Evangelia (Lilly) Kotsoni | Greece

Ουδέτερη ζώνη  

Αποστρέψαμε το πρόσωπό μας από πάσης θλίψεως και οδύνης  

Η καρδιά μας εταράχθη από το φόβο του θανάτου των άλλων  

Υπερασπιστήκαμε την ειρήνη καθήμενοι στον αναπαυτικό καναπέ μας  

Σιώπησαμε στην ανομία και την αδικία των ανθρώπων   

Αφήσαμε την ευθύνη στον πλησίον μας και στο Θεό του  

Προσευχόμαστε για εμάς τα παιδιά μας και κάνα δυο ακόμα.  

Τι κι αν ταξιδέψαμε και γνωρίσαμε τους ανθρώπους   

και τους παράξενους πολιτισμούς τους;  

Είμαστε συνεχώς καρφωμένοι  

στην ουδέτερη ζώνη. 

Neutral Zone  

We turned our faces away  

from all sorrow and pain.  

Our hearts were shaken  

by the fear of others’ deaths.  

We defended peace  

from the comfort of our cozy couch.  

We kept silent  

in the face of injustice and lawlessness.  

We left the burden  

to our neighbor — and to his God.  

We prayed for ourselves,  

our children, and maybe one or two more.  

So what if we traveled,  

and met people  

and their strange civilizations?  

We remain  

forever stucked  

to the neutral zone. 

Παραλλαγές  του φωτός  

Η ζωή, μου είπες, είναι πιο όμορφη   

όταν τα χέρια σου αγγίζουν τη σιωπή μου  

μα κι όταν άδεια μένουν, ολόκληρο μέσα τους μ΄έχουν.  

Χωρίς να ξέρω πώς  

κάποτε ωστόσο η ζωή θα μας ανήκει  

και θα ξεχάσουμε όλους τους αναίτιους αποχαιρετισμούς.  

Η μουσική μας θα γεμίσει το σύμπαν  

κι όσα παραλείψαμε να πούμε   

σαν πέπλο θα μας τυλίξουν  

κι οι μέρες μας θα κυλούν σαν ποτάμι ήρεμο  

που παραδίνεται με ανακούφιση στη θάλασσα.  

Άκου, μου είπες, όλους τους ήχους της νύχτας  

πόσα λόγια κρύβουν  

και πώς καθρεφτίζονται στις σταγόνες της βροχής  

όλα τα διαυγή μας όνειρα·   

τι όμορφη που είναι η δύναμή τους.  

Δεν είναι τα όνειρα, σου είπα, που λάμπουν στο φως  

οι στιγμές είναι που μοιραζόμαστε  

αυτές όλη τη δύναμη έχουν  

να στροβιλίζονται και να εκτείνονται   

πάνω απ΄τη γη   

εκεί που φέγγει ανείπωτο το καθαρό σύμπαν. 

Variations of Light  

You said—  

life is more beautiful  

when your hands touch my silence;  

and even when they’re empty,  

they still hold all of me inside.  

I don’t know how,  

but one day  

life will finally belong to us—  

and all those senseless goodbyes  

will be forgotten.  

Our music will fill the universe,  

and all we left unsaid  

will wrap around us like a veil.  

Our days will flow like a gentle river  

surrendering with relief to the sea.  

Listen, you said—  

to all the sounds of the night,  

how many words they carry,  

how they mirror themselves  

in the rain’s falling drops—  

our clearest dreams reflecting back,  

so powerful in their beauty.  

It’s not the dreams, I said,  

that shine in the light.  

It’s the moments we share—  

they hold all the power,  

to spiral outward, to stretch and reach  

above the earth,  

where the pure universe   

glows with unspeakable clarity. 

Βιογραφικό Ευαγγελία (Λίλλυ) Κοτσώνη