Sofia Perdiki | Greece

Η ΕΑΡΙΝΗ ΥΠΟΣΧΕΣΗ

Έχετε κάποια ιδέα για την Εαρινή Υπόσχεση; Δόθηκε κατά τας γραφάς αρχές του τρίτου μήνα. Θα την καταλάβουμε, λένε, από έναν ξαφνικό παλμό κάτω από το υπογάστριο. Θα φουσκώσουμε σαν βασανισμένα πουλιά, όπως αν μας φυσούσαν αέρα στην κοιλιά, κι ύστερα θα αιωρηθούμε – πάνω κάτω -, θα σκάσουμε με θόρυβο υπόκωφο σε έδαφος ελαστικό, σε στρώμα χλόης. Θα κοιτάμε ψηλά. Παραδομένοι ανάσκελα. Να δούμε αν θα πέσει πάνω μας σαν γύρη, ή σαν αστέρι – ποιος άραγε ξέρει τι ήχο κάνει η υπόσχεση που αποφάσισε να ‘ρθει να μας μιλήσει.
Ω, πείτε μας! Έχει υπόσταση;

THE SPRING PROMISE

Do you have any idea about the Spring Promise? It was given, according to the Scriptures, at the beginning of the third month. We will understand it, they say, from a sudden pulse beneath the underbelly. We will swell like tortured birds, as if air were blown into our belly, and then we will float – up down-, we will burst with a hollow sound on an elastic ground, on a mattress of grass, we will be looking up. Having surrendered face up. To see whether it falls on us like pollen or a star – indeed, who knows what sound the promise that decided to come and speak to us makes.
Oh, tell us! Does it have any substance?

ΤΟ ΓΥΑΛΙΝΟ ΣΠΙΤΙ

Το γυάλινο σπίτι είχε από καιρό φυσηθεί, είχε ψηθεί σε χιλιάδες βαθμούς Κελσίου· η αποστείρωση επετεύχθη, κάτι μικροοργανισμοί εξαφανίσθηκαν και ορθώθηκε σε θέα κοινή. Η άφιξή μας στην κορυφή του λόφου έγινε αισθητή, τα κλειδιά πετάχτηκαν στα γκρεμνά, μαζί με την καμπάνα ήχησαν σε συγχορδία αρμονική – δεν τα είχαμε ανάγκη. Στο σπίτι τούτο εξάλλου οι νέοι κάτοικοι θα ήταν αποκαλυπτικοί, ολόκληρη η ζωή τους περίοπτη. Η μοναξιά του κρεβατιού τους, η τόσο απόλυτη, τώρα θα ίδρωνε σε οργασμικές στιγμές και οι γυάλινοι επισκέπτες με ζώων χνότα θα θόλωναν το τζάμι· αράχνη δεν θα εισέβαλλε καμία, γνωρίζοντας πως δεν θα ‘βρισκε ταβάνι για να κρεμαστεί.
Ανάμεσα σε δυο πελώρια βράχια, σαν βόλος που παίζαμε παιδιά, κύλησε η μπίλια· χωρίς θεμέλια, μόνον ένας θόλος μας αγκαλιάζει, καμιά πλεκτάνη στην κάψουλά μας δεν περνάει, κρεμάστηκε και η ταμπέλα: ΤΟ ΓΥΑΛΙΝΟ ΣΠΙΤΙ. Το όραμα του δάσους που μας ακολουθεί ανακλάται πάνω μας σαν αρχαία προβολή.
Δεν επιδιώκουμε την εξαφάνιση, και η πρόθεσή μας αυτή είναι, αν μη τι άλλο, έντιμη.

THE GLASS HOUSE

The glass house was blown long ago, it was baked at thousands degrees Celsius; the sterilization was accomplished, a few microorganisms disappeared, and it stood up in common view. Our arrival at the top of the hill was felt, the keys were thrown from the cliff, they sounded in a harmonious chord along with the bell– we didn’t need them. Besides, in this house the new residents would be revealing, their whole life would be prominent. The loneliness of their bed, that was so absolute, would now sweat in organic moments, and the glass visitors would fog up the windowpane with their animal breaths; no spider would invade, knowing that it wouldn’t find a ceiling to hang from.
Between two enormous rocks, the ball rolled like a marble we were playing with when we were kids; without any foundations, only a vault is hugging us, no plot enters our capsule, the sign was also hung: “THE GLASS HOUSE”. The vision of the forest that follows us reflects in us like an ancient projection.
We do not pursue disappearance, and this very intention of ours is, if anything, honest.

Σοφία Περδίκη, “Το Αιώνιο Αίνιγμα”, εκδ. Κίχλη

Απόδοση στα αγγλικά: Στέλλα Περδίκη

Βιογραφικό Σοφία Περδίκη