Valia Tsaita-Tsilimeni, Switzerland

Valia Tsaita-Tsilimeni, SWITZERLAND 

The Poems

The legs

One night you borrowed my legs
I remember; you reached the door of the house
out of breath
Your shirt was torn on the shoulder
It looked like a wound; I wondered –
You told me hurriedly: “your legs, lend me your legs for one night only”
You said you wanted them
To help you
Pressing the grapes
You were alone, you said.

For one day only, you said.

You left me without legs
Nine days and nights
I had half dreams
Incomplete bodies
The sleep, the sheet
they were wrapping me between the hours
as if I was a mould.

On the ninth day, silent, you returned them
They had sprouted purple lilies
around the knees

Years later I learned that you were mourning
Nine days and nights
On my legs
The absence

*

Τα πόδια

Δανείστηκες ένα βράδυ τα πόδια μου
Θυμάμαι· έφτασες στην πόρτα του σπιτιού
λαχανιασμένος
Σκισμένο στον ώμο το πουκάμισό σου
Έμοιαζε με πληγή· αναρωτήθηκα —
Μου ‘πες βιαστικά: “τα πόδια σου, δάνεισέ μου τα πόδια σου για μια νύχτα μόνο”
Είπες πως τα ‘θελες
Στο πάτημα των σταφυλιών
Να σε βοηθήσουν
Μόνος σου ήσουν, είπες.

Μια μέρα μόνο, είπες.

Μ’ άφησες δίχως πόδια
Εννιά μερόνυχτα
Έβλεπα όνειρα μισά
Κορμιά ανολοκλήρωτα
Ο ύπνος, το σεντόνι
με τύλιγαν ανάμεσα στις ώρες
σα να ‘μουν εκμαγείο.

Την ένατη μέρα, σιωπηλός, τα επέστρεψες
Γύρω απ’ τα γόνατα είχαν φυτρώσει
μωβ κρινάκια

Χρόνια αργότερα έμαθα πως πενθούσες
Εννιά μερόνυχτα
Πάνω στα πόδια μου
Την απουσία

* * *

Yards

That fall, I remember
I was collecting yards ;
Wherever I was, I had my eyes
Focused on the gardens

I was reaching out the hands
And grabbing greedily
Every curve, every line –

And then I was walking
Many hours
I was crossing deserted roads
Without voice, without signs

My hands were hurting
The shoulders were bent
I was becoming a whole
A bird

I was breaking the asphalt all night
With the mouth wet
Welcoming the rose mornings
With broken teeth
With empty hands
And pebbles on the feet

*

Οι αυλές

Εκείνο το φθινόπωρο, θυμάμαι
Μάζευα αυλές·
Όπου κι αν πήγαινα, είχα τα μάτια μου
Στραμμένα στους κήπους

Άπλωνα τα χέρια
Λαίμαργα άρπαζα
Κάθε καμπύλη, κάθε γραμμή –

Κι ύστερα περπάταγα
Ώρες πολλές
Διέσχιζα δρόμους έρημους
Δίχως φωνή, δίχως σημάδια

Πονούσαν τα χέρια μου
Λυγίζαν οι ώμοι
Γινόμουν ολόκληρη
Ένα πουλί

Την άσφαλτο έσπαζα ολονυχτίς
Με το στόμα υγρό
Υποδεχόμουν τα ροδαλά πρωινά
Με δόντια σπασμένα
Με χέρια αδειανά
Και χαλίκια στα πόδια

The Poet

Valia Tsaita-Tsilimeni teaches literature, language and translation at the University of Geneva where she defunded her Phd on identity, social criticism and literary writing in the so-called “1920s generation” in Greece. In addition to her academic duties, she is involved in photography, and “Wild Herbs” (Kichli Publications, 2017) is her first poetry collection. Contains poems written in 2011-2012.

*

Η Βάλια Τσάιτα-Τσιλιμένη διδάσκει λογοτεχνία, γλώσσα και μετάφραση στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης όπου εκπόνησε τη διδακτορική της διατριβή πάνω σε θέματα ταυτότητας, κοινωνικής κριτικής και λογοτεχνικής γραφής στη λεγόμενη « γενιά του 1920 » στην Ελλάδα. Πέρα από τα ακαδημαϊκά της καθήκοντα, ασχολείται με τη φωτογραφία, και τα « Άγρια Χόρτα » (Εκδόσεις Κίχλη, 2017) είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή. Εμπεριέχει ποιήματα που γράφτηκαν το 2011-2012.