C. DAMUS
[Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΑΡΑΝΟΪΚΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ]
Λίγο πιο πέρα από τη Μυρσίνη
–εκεί που το Μοντοβί συναντά τη Φιγκέρες,
ανάμεσα σε στάχυα ψηλόλιγνων ψυχών–
ψάχνω τα δίδυμα της κύησής μου.
Οι βάλτοι τα έχουν ξεβράσει σ’ έρημα βράχια
–τώρα μπουσουλούν προς τον Ώρο.
Εσάρπα γύρω από το νου μου νεκροταφείο ψυχοπαθών.
Στην είσοδο μία βρύση στάζει αναμνήσεις.
Μες στα έλη πλέκω τις πατημασιές μου.
Προσπερνάω τον τάφο της μάνας μου
και πιο κάτω ένας πατέρας που δε γεύτηκα ποτέ.
Κρύβω το πρόσωπό μου.
Βάφω με τη μνήμη μου το επόμενο μνήμα.
Μες στα αίματα ψάλλω με τα μάτια κλειστά.
Μάντεις· η μεσαία τάξη αμνών.
Ζαλίζομαι από την εναλλαγή ύμνων
–περιμένουν τη χρησμοδότηση.
Με τζάμια κομμένα στα πέλματα,
Σκύλος Ανδαλουσιανός με σκηνοθετεί.
Υποτάσσω το Λόρκα στον προαύλιο χώρο του Στρατηλάτη
–ίλιγγος.
Λέξεις στα χαρακώματα οχυρώνονται με ποίηση.
Θυμάμαι, μετά από κάθε συγκομιδή,
εκδιωγμένος να πνίγω τον Όρκο στα νερά της Στύγας.
Αφαιρούμαι για λίγο, πριν αρχίσει η Πτώση.
Κοιτάω ψηλά μέσ’ από το νερό,
πάνω στη γέφυρα δύο σκιές γδέρνουν μια σάρκα.
Το Καλοκαίρι του ’82 δύει μετά τα μεσάνυχτα του Νοέμβρη.
Τα σίδερα της ενοχής κλείνουν πίσω μας,
με μένα να παγώνω πια στα πορτρέτα του.
Κρύβω τα πρόσωπά μου.
Οι εφηβικές πατούσες μου
στέκονται αμήχανα στον κρημνό λευκού κρανίου.
Μ’ ένα βήμα μυούμαι στο λήθαργο της επιβολής.
Όποιος με γέννησε, χειρουργεί τώρα το σπόρο του Πάθους.
Τέσσερις τοίχοι χτίζουν πλέον τη φαντασία μου.
Μέχρι να αγκαλιάσει ξανά την Ψυχή, ο Έρωτας,
με ανοιχτά χέρια θ’ αναπνέω το κενό.
Η Πτώση του Παρανοϊκού λαξεύει
–ανέκαθεν– την ελεγεία του είναι.
Από τους αφυδατωμένους βράχους στο νερωμένο Παρίσι.
Το μικρό μου βήμα επιταχύνει.
Έχω αφήσει πίσω μου τη γέφυρα.
Σιωπή ηχηρή με την κραυγή του Μουνκ σειρήνα.
Μπροστά μου η Δίκη με τον Κάφκα κατήγορο.
Ορκίζομαι στο ευαγγέλιο του Ιαβέρη
κι όμως, συνήγορο δε θέλω.
Η Τισιφόνη μάς κλέβει την πνοή.
Στη θυμέλη, ο αρχέγονος νοεί την πορφύρα
δείχνοντάς μας το δρόμο της εξορίας.
Εκεί, πρέπει να θυσιάζουμε καθημερινά στην Πτώση.
Θύμα, ο χαμαιλέοντας υιός της Πανδήμου.
Μες στο σύθαμπο χαμογελάω στην Αυγή,
είναι πάντα πολύ αργά – ευτυχώς.
Χύνω μέλι στα στόματα των νεκρών:
Καθώς ζωγραφίζει διηγήματα στο μυαλό του,
ζωντανεύει εποχές και μέσ’ από αυτές, εμένα.
Καθώς συγγράφει ζωγραφιές στο γέλιο του,
ξεψυχάω το είναι μου σε μια στιγμή.
Τη στιγμή που και οι τρεις ζούμε χωρίς ενδιάμεσα.
Χείλη, σχισμένα πέταλα.
Μπαίνω στο μπαρ των καναλιών να τα δροσίσω.
Κάπου πίσω μου, έξω από απολιθωμένη βάρκα,
ξεκοκαλίζουν την ψυχή μας.
Ρυτιδιασμένη ιριδίζει
καθώς ανθίζει
κρυμμένη στην Πτώση.
Το βλέμμα μου την ανασταίνει στις αισθήσεις
μέχρι να χαθούμε χορεύοντας στους γκρεμνούς.
C. DAMUS
[THE GREAT PARANOIAC FOR THE FALL]
A little further from Myrsini
-there where Mondovi finds Figueres,
between wheat fields of gangling souls –
I am searching for the twins of my gestation.
The swamps have washed them up on deserted rocks
-they are now crawling to Horus.
A psychopaths’ cemetery, scarf around my mind.
By the entrance, reminiscences drip from a tap.
In the marshes I tangle my footprints.
I leave behind the tomb of my mother
and thereabouts a father I never tasted.
I hide my face.
I paint with my memory the next grave.
Covered with blood, I chant with eyes shut.
Prophets· a middle-class of lambs.
Hymns’ succession dazzles me
-they are awaiting the oracle.
With glasses broken under its soles,
an Andalusian Dog is directing me.
I subdue Lorca in the churchyard of Stratelates
-vertigo.
Words in the trenches, fortified with poetry.
While prosecuted I remember, after each harvest,
to drown Orcus in the waters of Styx.
I get abstracted for a while, just before the Fall.
I look up through the water,
on the bridge two shadows flay a flesh.
The summer of ’82 sets after November’s midnight.
The bars of guilt close behind us,
as I freeze inside his portraits.
I hide my faces.
My adolescent feet
are standing awkwardly at the edge of that white skull’s cliff.
With one step I am inducted in the lethargy of enforcement.
He who gave birth to me, now operates on the seed of Passion.
Four walls build my imagination.
Until Eros embraces Psyche again,
with open arms I will breath the emptiness.
The Fall of the Paranoiac carves
-all along- the elegy of being.
From the dehydrated rocks to watery Paris.
My small step speeds up.
The bridge is now behind me.
A sonorous silence, with the Scream of Munch as a siren.
Before me lays the Trial of Kafka, he himself is the prosecutor.
I swear on the gospel of Javert,
nevertheless, I don’t want an advocate.
Tisiphone is stealing our breath.
In the altar the primitive conceives of the Tyrian purple
showing us the road to exile.
There, we must every day offer sacrifice to the Fall.
Victim, the chameleon son of Pandemos.
At twilight I smile to Dawn,
it’s always too late – thankfully.
I pour honey in the mouths of the dead:
As he draws stories in his mind,
he revives seasons, and through them, me.
As he writes drawings in his laughter,
I die out my being in a moment.
The moment that the three of us live without intermediates.
Lips, torn petals.
I enter the bar of the canals to refresh them.
Somewhere behind me, by a fossilized boat
they debone our soul.
Wrinkled in iridescence
she blossoms
hidden in the Fall.
My gaze raises her, in the senses
till we perish, dancing, off the cliffs.
ΤΟ ΒΕΛΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ
Η γλυφή,
της αιχμής,
τη χορδή,
ω ψυχή – το βέλος είναι μόνο η αρχή.
Το τελευταίο φύλλο της καστανιάς ψυχορραγεί σαν αερικό,
υποτακτικά τους πλατάνους προσκυνάει στην πτώση,
ανάποδα ο χρόνος μετράει.
Στην πλεξούδα των ριζών ξεψυχάει
καθώς το κάλεσμα με ξυπνά.
Έτσι, ταξίδι στις φωλιές των αετών ξεκινάω,
απαλλαγή από το είναι μου διψάω
–Μπόντχι.
Στις σκιές των ορυζώνων,
σ’ ένα σκαμνί, μια ζητιάνα αναγγέλλει τη μιζέρια μου
–απόλυτα ταιριαστή με ό,τι προϋπάρχει.
Σε άδειο πιάτο ένα σπυρί κι ένα μαχαίρι.
Στην πύλη του σπάω το ριζικό μου,
με άσπρες τούφες χύνω το μυαλό του πατέρα.
Οκλαδόν.
Στην κοιλάδα των κέδρων περπατάμε,
ο πατέρας μού αφήνει το χέρι,
απλωμένες σαν σε χωματερή κουκουβάγιες νεκρές,
με τα εντόσθια στο στόμα ένα χαροπούλι με πλησιάζει,
δοκιμάζω τον οιωνό,
ο πατέρας με χαστουκίζει,
δε λογικεύω το συγκεκριμένο.
Ανεβαίνω σε κασόνι.
Μπροστά μου δύο παράθυρα φωτισμένα.
Μέσ’ από τη χαραμάδα κλέβω μια ματιά,
ο πατέρας μου μαχαιρώνει ένα ευαγγέλιο.
Οφθαλμαπάτη: Έρωτας.
Μέσ’ από τη σκουριά
εξαντλώ τη φιλανθρωπία μου σε μια γαρ¬δένια
–ήταν της γιαγιάς μου.
Η νεκρή μάνα ματαιωνόταν κάπως στο μέλι του περγαμόντου
πάνω στο ραφάκι της κουζίνας.
Στις αυλές των τσιγγάνων περιφέρεται το
«La figlia del reggimento».
Τότε τους χαρίζω το τώρα.
Στο αύριο μια κόρη τους βιάζεται
κι αυτό το ονομάζουν μοίρα.
Απομακρυσμένοι από τον κόσμο, η αγάπη τους.
Αγάπη της μάνας σκληράδα ονοματίζεται.
Βγαίνω, δεν την αντέχω.
Μεταμόρφωση, απατηλός ο κύκλος.
Κατοικίδιο σε κάθε ψυχή γίνομαι
κι όταν το δρόμο του γυρισμού βρω,
ανάλογα τι Ζωή ή Θάνατο έχω γευτεί,
ένα πτερύγιο έχει προστεθεί ή αφαιρεθεί στο φτέρωμά μου.
Φτάνω στις κορυφές.
Απατηλό το ταξίδι των σιωπών του Σίσυφου.
Το κυματάκι στη λίμνη
μού φέρνει το χαμόγελο του Βαζουντέβα.
Πριν ξεκινήσω από την αρχή το παιχνίδι των Θεών,
ανασαίνω στο θειάφι των φλεβών.
Είναι η στιγμή που κατεβαίνω το λόφο,
ακονισμένη η αιχμή ούτε σήμερα θα πετάξει
ψυχή γυμνή, τέλος.
ARROW IS THE SOUL
The nock,
the arrowhead’s,
the bowstring,
oh soul- the arrow is just the dawn.
The last chestnut leaf is in the throes of death, like a fairy,
in its fall bows tamely before the plane trees,
time counting backwards.
In the roots’ braid it fades away
as the call awakens me.
Thus, I embark on a journey to the eagles’ nests,
deliverance of my being I thirst for
–Bodhi.
In the shadows of the rice fields,
on a stool, a beggar declares my misery
-she- perfectly matched to what preexists.
In an empty plate, an abscess and a knife.
Beneath its gate I split my destiny,
with white tufts Ι shed my father’s mind.
Crouching.
We walk through the valley of the cedar trees,
my father leaves my hand,
dead night owls lying as on a landfill,
with giblets in the mouth a death bird approaches me,
I taste the omen,
my father slaps me,
I see no sense in this.
I step on a crate.
Before me two windows lit.
Through a crack I steal a glimpse,
my father stabs a gospel.
Mirage: Love.
Through the rust
I wear out my philanthropy in a gardenia
-it was my grandmother’s.
The dead mother is somehow futile in the bergamot’s honey
on the kitchen shelf.
In the gypsies’ yards wanders the
«La figlia del reggimento».
At that time I offer them the present.
On the morrow their daughter is raped
and this, they call fate.
Outcast from the world is their love.
Mother’s love, cruelness is baptized.
I run away; I can’t stand her.
Metamorphosis, deceitful is the cycle.
Pet in every soul I become,
and when I find the way back,
depending what Life or Death I have tasted,
a fin has been added in, or removed, from my plumage.
I reach the peaks.
Illusive is the journey of Sisyphus’ silences.
The ripple on the lake
brings me back Vasudeva’s smile.
Before I start anew the game of the Gods,
I inhale my veins’ sulphur.
It is the moment I descend the hill,
the sharpened arrowhead neither today will fly
bare soul, completion.