Giorgos Christodoulides, Cyprus

Giorgos Christodoulides, Cyprus

The Poems

Roaming the world

I met the man who remembered everything
because he lived in a country without erasers
and he was miserable.
I met the man who couldn’t recall his own name
because where he lived Alzheimer’s grew everywhere in fields and plots,
and he was unsung by either joy or sorrow.
I met the man who had conquered all his enemies;
he was forsaken, his country was a lonely place,
enshrouded in the solitude of merciless cruelty.
I met the man defeated in all battles—
by other men, by ants and flies, by creatures who didn’t know how to fight—
because he went to war sad and came back sadder.
I met the man loved by the beautiful women;
he was unsatisfied because he wasn’t yearned for by the lovely roses:
not just them but their gardens, groves,
irrigation systems and decorative gravel. three-eyed two-headed with nine lives
and none of them was happy.
So, I decided to give in the wisdom of their unhappiness;
I decided that happiness evades us in all sorts of ways by faithfully following the best escape manuals,
sometimes devising more effective ones herself,
even as wisdom is bored with all this and sits,
hands resting on her chins, observing your escape and your return;
she stays there, runs ashore inside you and does chores,
feels your wholes, fills your holes—
those it cannot fill, she seals tight.

(Translated into English by Despina Pirketti)

*

Περιπλάνηση στον κόσμο

Συνάντησα τον άνθρωπο που θυμόταν τα πάντα
Επειδή ζούσε στη χώρα που δεν είχαν σβηστήρια
Και ήταν δυστυχισμένος
Συνάντησα τον άνθρωπο που δεν θυμόταν ούτε το όνομα του
Επειδή στη χώρα του καλλιεργούσαν το άλτσχαιμερ σε μεγάλους αγρούς
και σε κτήματα
Και ήταν ανίδωτος από χαρές ή λύπες
Συνάντησα τον άνθρωπο που είχε κατανικήσει όλους τους εχθρούς του
Ήταν έρημος επειδή η χώρα του ήταν μοναχική
ντυμένη με τη μοναξιά της ανελέητης σκληρότητας
Συνάντησα τον άνθρωπο που είχε ηττηθεί σε όλες τις μάχες
Από άλλους ανθρώπους, από μυρμήγκια και μύγες
Από όντα που δεν ήξεραν να πολεμούν
Διότι πήγαινε στους πολέμους λυπημένος
Και επέστρεφε ακόμα πιο λυπημένος
Συνάντησα τον άνθρωπο που τον είχαν αγαπήσει οι όμορφες γυναίκες
Και ήταν ανικανοποίητος επειδή δεν τον πόθησαν
Τα όμορφα τριαντάφυλλα
οι κήποι τους, τα αλσύλλια, τα ποτιστικά και οι διακοσμητικές πέτρες
Συνάντησα ανθρώπους των περισσοτέρων ειδών
τετράποδους με χέρια-τανάλιες
Με τρία μάτια
Δικέφαλους
εφτάψυχους
Και κανείς δεν ήταν χαρούμενος
Και αποφάσισα να ενδώσω στη σοφία της δυστυχίας τους
αποφάσισα πως
η ευτυχία διαφεύγει με όλους τους τρόπους
ακολουθώντας πιστά τα βέλτιστα εγχειρίδια απόδρασης
ενίοτε, επινοώντας δικά της ακόμη πιο αποτελεσματικά
ενώ η σοφία τα βαριέται όλα αυτά
κάθεται με τα χέρια και τα πηγούνια της και παρατηρεί
την απόδραση σου προβλέποντας ότι θα επιστρέψεις
μένει εκεί
προσαράζει μέσα σου και
κάνει μερεμέτια
κλείνει τις τρύπες σου
όσες δεν μπορεί να τις κλείσει
τις σφραγίζει.

* * *

Christmas Choir

The lady on the right wears long carved earrings.
She collects the last scrapings of freshness in one place,
while a buttress of a smile supports her crumbling gaze.
Her face fades across a cautious translation of time,
her mouth speaks an unknown language.
The only man in the choir, tall and broad-shouldered,
must have worked as a guard at some port,
stares at the choirmaster like a small child,
struggling to keep up with her.
Music lends him a willow stick,
but the absence of any itch for joy dunks him into a hazy swamp.
The lady on the left wears her hair in a bun.
Once blond, still all dolled-up in soft blusher.
Never caught unkempt.
Before she became a mother and a grandmother, she was a ripple—
broke good many hearts in her prime.
In unison, this lovely choir performs “Merry Christmas” like a funeral march.
The song is over and the audience of rats
(mostly community honorees, prospective municipal counsellors,
PTA members, church trustees, relatives,
refined ghosts of friends that attended the event in suit and tie,
just like anyone paying a visit of tender subtlety),
they must all applaud, and they do, with cramped enthusiasm.
I am sitting on the twenty-fifth row,
away from every grotesquerie, but the future bites hard.
The future takes a big chunk out of me.

(Translated into English by Despina Pirketti)

*

Χριστουγεννιάτικη χορωδία

H κυρία από δεξιά φορά μακριά σκαλιστά σκουλαρίκια.
Συγκεντρώνει τις τελευταίες ικμάδες φρεσκάδας
συγκρατώντας το βλέμμα της, που είναι έτοιμο να καταρρεύσει, με υποστύλωμα χαμόγελου
όμως το πρόσωπό της χάνεται σε μια καλά μελετημένη μετάφραση του χρόνου
το πρόσωπό της μιλά πια μια άγνωστη γλώσσα.
Ο μοναδικός άνδρας της χορωδίας είναι ψηλός με φαρδιούς ώμους
κάποτε θα εργάστηκε ως φύλακας σε κάποιο λιμάνι.
Κοιτάζει σαν μικρό παιδί τη μαέστρο
και προσπαθεί να ακολουθήσει
η μουσική τού δίνει ένα μπαστούνι ιτιάς
τον πνίγει όμως σαν αόρατο έλος
η απουσία οποιουδήποτε κινήτρου για χαρά.
Η κυρία από αριστερά έπιασε κότσο τα κάποτε ξανθά μαλλιά της
και βάφτηκε με απαλό ρουζ
είναι φανερό ότι πάντα κυκλοφορούσε φτιαγμένη στην τρίχα
πριν γίνει μητέρα και γιαγιά ήταν κυματισμός
πρέπει να είχε κάνει μεγάλες ζημιές αυτή η κυρία στον καιρό της.
Όλοι μαζί, αυτή η υπέροχη χορωδία
τραγουδά το «Καλά Χριστούγεννα» σαν πένθιμο εμβατήριο.
Το άσμα τελειώνει κι οι αρουραίοι θεατές
κυρίως προύχοντες του δήμου υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι
μέλη του συνδέσμου γονέων, της εκκλησιαστικής επιτροπής, συγγενείς,
ευπρεπή φαντάσματα φίλων που ήρθαν γραβατωμένα
όπως πάει κανείς κάπου από τρυφερή αβρότητα
οφείλουν να χειροκροτήσουν και το κάνουν με μετρημένο ενθουσιασμό.
Κάθομαι στην 25η σειρά μακριά από κάθε γκροτέσκο
όμως το μέλλον με δαγκώνει άσχημα.
Το μέλλον με δαγκώνει γερά.