Konstantinos Ch. Loukopoulos, Greece

Konstantinos Ch. Loukopoulos, Greece

The Poems

DINANT/ NADINE

Someday arrives this season with the red clouds,
that out of habit, we used to call
“The season of decommissioned trains”,
when the river recedes and a low tide appears
(similar to that found in Lake Michigan as one travels northeast toward gloomy Ottawa)
and the gliding water brings down holy corpses,
elderly lignite mine workers,
farmers on Utrecht farms bitten by water snakes,
shy militiamen depicted by Rembrandt
on the Night Patrol,
burnt widows ignited along with their late husbands,
say, on the Ganges River,
demonic deities of the Nekkerspoel Marshes
or young Silenuss of the Eleusinian hills,
and from Dinant’s fortress as the sun goes down,
a Bishop being carried away by the funicular
next to the saxophones
shrouded in his purple vestments.

In Dinant a Bedouin daughter with disreputable eyes
worked for years as a fare collector on the trains
but as soon as the starlight touched her, merely fainted
as her skin was screaming of the desert.
I don’t crave her body anymore or her hands
sandstorms with incomparable colors,
tiles of the lizard and of the desert wind
nor do I thirst for her beers,
the roughness of her cool navel
or her hard malleoli;
but I miss her inferior vena cava
where it boils
a cup of tea full of cardamom, honeysuckle and wild honey
which flows into her ravine
in the cloud of her pubes
because her grandfather died a leader, of old age,
in an Ibn Amm north of the Euphrates,
but she always eats alone in a canteen on the river
silently hiding away under her skirt
all the collected sand dunes
by desires and years. _

*

ΝΤΙΝΑΝ / ΝΑΝΤΙΝ

Φτάνει κάποτε κι η εποχή με τα κόκκινα σύννεφα,
αυτό που λέμε από συνήθεια,
«ο καιρός των παροπλισμένων τρένων»,
που το ποτάμι υποχωρεί κι εμφανίζεται μια άμπωτη
(όμοια με κείνη που απαντάται στη λίμνη Μίσιγκαν καθώς ταξιδεύει κανείς βορειοανατολικά προς τη μελαγχολική Οτάβα)
και το γλυφό νερό κατεβάζει όσια πτώματα,
υπέργηρους εργάτες των ορυχείων λιγνίτη,
αγρότες στις φάρμες της Ουτρέχτης δαγκωμένους από νερόφιδα,
ντροπαλούς πολιτοφύλακες που από τον Ρέμπραντ απεικονίζονταν
στη Νυχτερινή Περίπολο,
καμένες χήρες μαζί με τους εκλιπόντες συζύγους τους αναφλεχθείσες,
λες, στον Γάγγη ποταμό,
δαιμονικές θεότητες των βάλτων του Νέκκερσπουλ
ή νεαρούς Σειληνούς των Ελευσίνιων λόφων,
κι από το οχυρό του Ντινάν καθώς ο ήλιος υποστέλλεται,
έναν Επίσκοπο που τον απιθώνει το κρεμαστό τελεφερίκ
πλάι στα σαξόφωνα
σαβανωμένο στα πορφυρά του ράσα.

Στο Ντινάν μια κόρη βεδουίνων με μάτια ανυπόληπτα
δούλευε χρόνια εισπράκτορας στα τρένα
μα μόλις την άγγιζε τ’ αστρόφως λίγωνε
καθώς το δέρμα της την έρημο αλυχτούσε.
Δεν διψώ το κορμί της πια ή τα χέρια της
θύελλες της άμμου, χρώματα ανυπέρθετα,
της σαύρας και του ανέμου κεραμίδια
ούτε διψώ τις μπύρες της,
του δροσερού αφαλού της την τραχύτητα
ή τα σκληρά σφυρά της·
μα νοσταλγώ την κάτω κοίλη φλέβα της
εκεί όπου βράζει
μια κούπα τσάι γεμάτο κάρδαμο, φλισκούνι κι αγριόμελο
που εκβάλλει στη χαράδρα της
στης ήβης της το νέφος
καθώς
ενώ ο πάππος της πέθανε υπέργηρος
σ’ ένα Ίμπν Αμμ βορείως του Ευφράτη
εκείνη τρώει πάντοτε μονάχη της σε μια καντίνα στο ποτάμι
κρύβοντας σιωπηλά κάτω από τη φούστα της
τις θίνες που συλλέγονται
απ’ τους πόθους και τα χρόνια. _

* * *

THE DISCONTINUITY OF THE ENDING

Truth will find out someday
its causal attractor
the sadness of gravity towards the freshly dug soil,
at least one tear of certainty
into the ocean of possible vertigos,
or an identity gap
that feels like a front – loading riffle;
there, our aged self will use a childhood drawing, as his shield,
while Time will shoot him endlessly to death;
the ending – of course –
it is a matter of strict targeting
but this route
it just looks to me
as a discontinuous infinite set of successive jumps
like Zeno’s paradox assigned to be proved
by a sea gull. _

*

Η ΑΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ

Θα βρει η αλήθεια κάποτε
τον αιτιακό της ελκυστή
τη θλίψη της βαρύτητας μπρος στο φρεσκοσκαμμένο χώμα
ένα τουλάχιστον δάκρυ βεβαιότητας
μες στον ωκεανό των πιθανών ιλίγγων
ή ένα κενό ταυτότητας
εμπροσθογεμές·
εκεί, όπου ο γέρικός μας εαυτός
θα έχει ως ασπίδα μια παιδική του ζωγραφιά
καθώς ο χρόνος
θα τον πυροβολεί ασταμάτητα με θάνατο·
το τέλος βέβαια
είναι ένα θέμα στόχευσης αυστηρής
μα τούτη η διαδρομή
μού μοιάζει απλώς
ένα ασυνεχές απειροσύνολο διαδοχικών αλμάτων
λες και το παράδοξο του Ζήνωνα
ανέλαβε να το αποδείξει
ένα θαλασσοπούλι._

[Από την προς έκδοση συλλογή ΚΑΤΩ ΧΩΡΕΣ (Les Pays Bas)]