Nikos Katsalidas, Greece

fb-post-greece.jpg

Nikos Katsalidas, Greece

The Poems

Maternal Temple

A priestess now, she walks to the altar of the fountain, bent,
exposed, deeply absorbed in the waters, she offers
invocations, libations, raises her head shyly to the ceiling of
the sky, covered by God’s offshoots, with naked breast, to
wash, to comb with unction in the healing waters, to
perfume her bosom. Her boobies were quince different in
her youth, that sacrosanct enticing temple of the teat that
nurtured our world. What happened, where has it gone her
left breast? What happened, where has it gone her rosy,
roseate teat, the spout where fits of milk gargled into my
inflamed lips? She takes out her blessed, her holy only
breast now and holds it hard in the lunar fist. The other has
gone, she says, gruesome stabs cutting metastasis’ storm
and maybe bitches ate it down in mortuaries, in vaults. Or,
maybe, professors emeritus experiment with her bosom’s
cells. Unibreasted now the mother stands in her handicap,
she washes her only breast and stuffs it back inside,
because it’s well in there, he has forgotten it and Charon
should not see it. Because, she says, he might have cut it
off as well, the black Charon, when he passed on his black
horse by her alley one day.

Translated by Klety Sotiriadou
The Heraldics of Thrush, Kastaniotis editions, 2008

 

 

*

Ο ΜΗΤΡΙΚΟΣ ΝΑΟΣ

Τώρα ιέρεια βαδίζει στο βωμό της βρύσης, κάνει δέηση,

σπονδές, χοές, σκυμμένη, ξεθηλυκωμένη, βαθιά προσηλωμένη
στα νερά, σηκώνει το κεφάλι της δειλά στην οροφή του
ουρανού, να σκεπαστεί από τα παρακλάδια του Θεού, με
ανοιγμένα στήθη, να πλυθεί, να χτενιστεί στα ιαματικά νερά με
άγιο μύρο, να μοσχοβολήσει ο κόρφος της. Αλλιώς ήταν στα
νιάτα κυδωνάτα τα βυζιά, εκείνος ο πανάγιος δελεαστικός ναός
της ρώγας που γαλούχησε τον κόσμο μας. Τώρα πού ‘ναι το
αριστερό βυζί, τι έγινε, πού πάει η ρώγα η τριανταφυλλένια; Κι ο
κρουνός στα γαργαρίσματα του γάλατος στα αναμμένα χείλη;
Τώρα βγάζει το ιερό μοναδικό βυζί και το βαστάει χαλεπά στη
χούφτα της σελήνης. Τ’ άλλο πάει, λέει, τ’ αρπάξανε μακάβριες
μαχαιριές κόβοντας ρυάκια και καβούρια της μετάστασης, το
φάγανε οι σκύλες στους θαλάμους των νεκρών, στους
υποθάλαμους και στα υπόγεια του νοσοκομείου ναρκωμένο, σε
πειράματα επίκουρων καθηγητών στα κύτταρα του κόρφου της.
Τώρα η μάνα η μονοβύζα τα βολεύει στην μειονεξία, βγάζοντας
να πλύνει στα κρυφά το μόνο της βυζί, να κρύψει, να σκεπάσει,
να το χώνει μες στον κόρφο της, γιατί καλά είναι, λέει, εκεί
μέσα, της το ξέχασε και μη το δει ο Χάρος. Τι, σου λέει, έλεος,
δόξα τω Θεώ, ίσως της το ‘κοβε κι αυτό ο μαύρος Χάρος, πού
πέρασε μια μέρα καβαλάρης με το μαύρο άτι και με το σπαθί
στο χέρι από τη ρούγα της.
«Τα εραλδικά της κίχλης» εκδόσεις Καστανιώτη, 2008

The Poet

Nikos Katsalidas was born in Ano Lesinitsa of Theologos, Agioi Saranda. He lives in Athens. He read Literature in Tirana and is a poet, prose writer, essayist and translator. He is a member and honorary member of literary unions and organizations. He has worked as a professor of Literature and as a literary editor for the National Greek Minority Press after the Dictatorship. A fair sample of his poems is included in various world anthologies. He has translated thirty Greek poets and writers in Albanian and is one of the founders of the Organization of the National Greek Minority “Omonoia”. He has served Minister for Human Rights in Albania during 2001-2002, and as Cultural Counselor of the Albanian Embassy in Athens during 2004-2008. He was awarded the highest distinction of Letters “Great Artist” by the President of Albania in 2012.He is a member of Greek Authors’ Society